Jambo!

Jambo! (hallo in swahili)

De dagen hebben ondertussen een routine gekregen. Smorgens sta ik om 7 uur op. De kok heeft om half 8 een ontbijt voor mij klaarstaan. Rond 8 uur vertrek ik naar het weeshuis. De tijd word hier niet zo nauw genomen. Aflopen dagen hadden de kinderen examens dus heb ik mee geholpen met nakijken en heb ik Neema bijles gegeven. Neema is een meisje van 13 jaar, ze is twee keer weghelpen van mannen die met haar wilde trouwen en mishandelde. Dit is op haar lichaam terug te zien, het zit onder de littekens. Zij is overigens niet niet de enige bij wie de mishandeling nog te zien is. De overheid heeft haar naar het weeshuis gebracht. Hier proberen ze haar engels, rekenen en schrijven te leren. De andere kinderen kunnen al erg goed engels maar Neemah heeft er veel moeite mee en spreek alleen Swahili. Ik probeer haar cijfers en het alfabet te leren maar verder dan a e i o u en 1 t/m 10 ben ik nog niet gekomen. Ze is pas een maand in het weeshuis en durft nog niemand echt aan te kijken. Voor de tijd die ik hier ben hoop ik haar veel engels en rekenen te kunnen leren zodat ze later op eigen benend kan gaan staan. Op dit soort momenten realiseer je wel dat wij echt gelukkig meoten zijn met ons veilige leven en alle leermogelijkheden. Neema is maar 1,5 jaar jonger dan mijn eigen zusje en als ik er dan aan denk hoeveel Neema op deze leeftijd al heeft meegemaakt is dat haast niet te bevatten. Dit is nog maar een van de vele verhalen. David heeft mij foto's laten zien van hoe de kinderen ' gevonden' worden. Ongelooflijk die blikken, de blijheid als ze mee mogen naar het weeshuis. Het voelt ontzettend goed om hier te kunnen helpen. Smiddags ga ik eer terug om mijn eigen ding te doen, Swahili te leren, te lunchen en naar de stad te got 15:30. Dan is het voor de kinderen tijd om te spelen en het huishouden te doen waar wij dan ook bij helpen. Rond 18 uur gaan we weer terug van het vrijwaar het vrijwilligershuis en ga op tijd naar bed. De dagen zijn enorm slopend en het is hier vroeg donker, 19 uur. Vanaf woensdag is er een duits meisje meekomen met die ik de kamer deel en naar het weeshuis ga. Donderdag is een amerikaanse aangekomen die zaterdag alweer vertrekt. Dan komt er ook een nieuwe groep uit Amerika aan.
De stad Arusha is heel bijzonder Overal klein marktjes, pleintjes en het verkeer is chaos. Regelmatig ga ik met mensen van hier nar de stad en word er gevraagd of ik iemands vriendinnetje wil zijn. Het is 30 minuten lopen naar het centrum maar meestal pakken we de moten, DaliDali of auto. Vooral de motor is wel gevaar voor eigen leven zo hard als ze over de niet geasfalteerde wegen gaan maar wel heel gaaf.

Liefs uit Tanzania